برای پسرم رادین

سلام روشنی زندگیم؛ امروز میخوام درباره روزای اولی بنویسم که اومدی توی دلم. شهریور سال 91 بود که بالاخره من و بابا تصمیم گرفتیم تا دعوتت کنیم به زندگی دو نفره مون.تا با اضافه شدن تو بهش قشنگتر و رنگیتر بشه.خداهم زیاد منتظرمون نزاشت و زودی شما رو فرستاد تو دل مامان. یه روز از روزای قشنگ خدا (دوم مهر)عصری که پشت میز کارم نشسته بودم یه آن یه حس خیلی عجیبی بهم دست داد.حسی که اگرچه تا اونموقع تجربه اش نکرده بودم ولی برام آشنا بود.احساس کردم که یه اتفاقی درونم شکل گرفته ،احساس کردم که حامله ام.معطل نکردم و سریع راه افتادم سمت خونه به بابا هم زنگ زدم تا اونم بیاد خونه... بقیه در ادامه ی مطالب   اول که خبرو به بابا دادم باورش نش...

سلام نفسم، تو سفر قبلی تا اینجا رسیدیم که یه روز از روزای فروردین 84 یه برگ جدید از زندگی مامان ورق خورد.اونم جرقه های شروع زندگی دو نفره با بابا بود. اونروز بابایی که تو یه شهر دیگه زندگی میکرد،بهم زنگ زد (البته قبلش خونواده هامون از این صحبت تلفنی مطلع شده بودن)و بعد از اینکه کمی صحبت کردیم قرار شد که یه روز بابا بیاد تبریز تا بیشتر باهم صحبت کنیم. -هر چند من و بابا دختر دایی پسر عمه بودیم ولی جز چند بار ملاقات کوتاه خیلی همدیگه رو ندیده بودیم.علتش هم این بود که دو جای مختلف به دنیا اومده بودیم و بزرگ شده بودیم.آخرین باری که همدیگه رو دیدیم مراسم خواستگاری دایی حسنت بود با خواهر زاده بابا یعنی زندایی الهام .- خلاصه ما صحبتامونو کر...

سلام گل پسرم؛ میخوام از امروز هر از گاهی یه سفر ببرمت به گذشته های نه چندان دور.اول میخوام از بچگیای مامان و بابا برات بمویسم.بعد بزرگ شدنشون و بعد هم تصمیمشون برای شروع یه زندگی مشترک.بعد از اونم خاطرات قشنگتر شدن زندگیشون با اومدن شما.حاضری؟پس بزن بریم. آان تا یادم نرفته بگم چون میخوام این خاطرات و این سفرای به گذشته رو لابلای خاطرات روزمره و بزرگ شدنت بنویسم،برای اینکه مطالب یه نظمی داشته باشن یه عنوان برای آین خاطرات میزارم و بعد شماره گذاریشون میکنم.پس پیش به سوی صفری به گذشته پیش از تو(1): اول از خودم شروع میکنم.من آخرین بچه ی خونواده بودم با 3  تا برادر و  2 خواهر بزرگتر از خودم.که میشن دایی ها و خاله های شما. خاطرات...

سلام پسرم؛ چند وقتی بود که میخواستم خاطرات بزرگ شدنتو،حرفایی که میخوام بهت بزنمو ،درددلا و چیزایی که میخوام از دنیای دور و برت بدونی رو برات بنویسم.اما امان از این امروز فردا کردنا. به هر حال امروز که تو درست پنج ماه و پنج روز و صفر ساعتته،موفق شدم این وبلاگو برات بسازم.هر چند نوشتن روی کاغذو بیشتر دوست دارم ولی خوب اینجوری نوشتن مزایای خودشو داره که نمیشه انکارش کرد.هر چقدر هم که از تکنولوژی بیزار و گریزون باشی.مثلا یکیش اینکه وقتی من مطالبو اینجا مینویسم شما حوصله ت سر نمیره.مثل همین الان که زل زدی به مانیتور.انگار که میفهمی برای جنابعالی مینویسم. بگذریم.همین اول دلم میخوام یه چیزیو بگم؛خیلی از مامانا وقتی میخوان برای بچه هاشون بنویس...